We stonden bij het geopende graf. De kist met daarop mooie tekeningen en lieve teksten van de kleinkinderen stond er boven. Nog even en dan zou de kist gaan dalen. Een klein stukje maar. Niet helemaal naar beneden, want de diepte van een graf kan zo confronterend zijn. Voor kinderen, maar zeker ook voor volwassenen.

Het kleine meisje wat met mij voor de kist uit gelopen was, met in haar handen de foto van oma, kwam wat dichter tegen me aan staan. Ik liet mijn hand haar richting op zakken en ze pakte hem stevig vast. Zo samen met mij was het nog steeds spannend en verdrietig, maar ook veilig……
Ik kende haar pas een paar dagen, maar ze vertrouwde me genoeg, om het dalen van de kist van dichtbij mee te kunnen maken, aan mijn hand. Ze hoefde het niet alleen te doen.

Haar moeder had nog wel zo over haar in gezeten. “Ze is wat teruggetrokken en verlegen en heel gevoelig. Ik weet niet of ze de begrafenis wel aan kan.” Ik keek met het handje stevig in de mijne over het graf naar haar moeder, die door haar tranen even naar me glimlachte. Ik knipoogde en we begrepen elkaar zonder woorden. Ook zij vertrouwde mij.

Momenten als deze zijn er vaker, in verschillende vormen dat wel, maar ze zijn er. En ja, op het moment zelf besef ik dat, maar sta ik ook nog in de regelmodus en moet ik met zo’n handje in de mijne, de mensen nog langs het graf sturen, probeer ik ze nog een liefdevolle boodschap mee te geven en denk ik verder niet te veel na. Pas thuis, soms dagen later, treft het me dan opnieuw.

Dat handje, die knipoog, maar vooral dat vertrouwen, hoe bijzonder dat eigenlijk is.

Dat is wat ik, hoe ik en wie ik wil zijn. En dat is ook waar mijn medewerkers voor staan. Je mag op ons leunen als er zoveel verdriet in je leven is en je afscheid moet gaan nemen. Je mag weten dat we er zijn en ook blijven tot na de uitvaart. Dat je ons 24/7 mag bellen als je vragen hebt. Dat je ons kan vertrouwen. En dat je letterlijk en figuurlijk onze hand mag pakken als je steun nodig hebt en je veilig wilt voelen.

Want dat bekende liedje ‘pak maar mijn hand’ zegt het ook: ‘Je kunt niet als enige de wereld dragen.’ Je hoeft het niet alleen doen. Zeker niet op zo’n moeilijk moment, als afscheid nemen kan zijn.

Daar heb je hulp bij nodig. Hulp die verder gaat, dan het formeel regelen van een uitvaart. Hulp die mee denkt en mee voelt. Hulp die vanuit het hart komt, want alleen die hulp voelt bijzonder. En dat verdient ieder mens.

Mocht je ooit hulp nodig hebben…… dan mag je mijn hand pakken.

Simone Beijer Uitvaartzorg
De Hooge Hoek 4
Tel. 0318 – 574 424
(24/7 bereikbaar)
[email protected]
www.uitvaartzorgsimonebeijer.nl