Bij ieder overlijden wat bij ons gemeld wordt, vindt er een gesprek plaats met de nabestaanden. In dit gesprek vragen we naar alle wensen rondom de uitvaart, maar horen we ook de meest mooie verhalen over degene die is overleden. Eén van de vragen die we altijd stellen is: Willen jullie zelf de kist dragen (of rijden) of zullen we hier dragers voor inhuren?

Het is een standaardvraag, maar er is geen standaardantwoord. Want beiden kunnen heel mooi zijn. Dragers zijn vaak studenten die dit met het grootste respect doen en ook altijd keurig verzorgd zijn.

Ze passen zich aan qua kleding naar de wensen van de familie. Of het nu zwart moet zijn, donkerblauw, of spijkerbroek met wit overhemd. Alles is mogelijk. Wat ik bijzonder vind is dat er ook vrouwelijke studenten zijn die dit doen. Dus als wij dragers nodig hebben bij een uitvaart van een vrouw, huren we ook vrouwelijke dragers in.

Een aantal jaren geleden brachten we een jonge vrouw naar het graf. De kist met haar lichaam werd door zes vrouwelijke dragers op de schouders de aula in gedragen onder het nummer You raise me up. Ik kan me nog precies herinneren hoeveel indruk dit op mij maakte. Hoe bijzonder mooi het was. Je voelde in de hele zaal de emotie van dat moment.

Heel eerlijk? Ikzelf vind het het allermooist als de mensen die van degene die is overleden houden dit doen. Ik zeg altijd: “Als je wordt geboren val je bijna gelijk in de armen van iemand die van je houdt. Hoe mooi is het dan, dat als je lichaam wordt weggebracht het begeleid wordt door mensen die heel veel van je houden.”

Want zoals het schouderen van de jonge vrouw door de vrouwelijke dragers indruk op mij maakte, maakt het ook iedere keer indruk als een opa of oma door al haar kleinkinderen in verschillende leeftijden de kerk of aula ingereden wordt. Verloop het net zo ordelijk als met de dragers? Absoluut niet, maar wat is het mooi om te zien hoe vol liefde het gebeurd.

Niet lang geleden hadden we een uitvaart van een jonge vrouw van twintig jaar oud. Doordat ze lang ziek was geweest en heel erg op zichzelf was, waren er niet veel leeftijdsgenoten. Ze was enig kind. Haar ouders konden het niet opbrengen om de kist zelf te rijden. Maar in plaats daarvan droegen haar ooms en de vrienden van haar vader haar kist de aula in en ze droegen haar ook naar het graf.

Dat beeld raakte me zo enorm. Want waar het voor haar ouders letterlijk ondraaglijk was geworden stonden broers en vrienden op en zeiden: “Dan helpen wij jullie dragen.”

Ik benoemde het aan de zaal. Dat wij allemaal, iedereen daar aanwezig, eigenlijk alleen al door er te zijn lieten zien: “We zijn hier om jullie te helpen dragen. Als het ware pakken we allemaal een klein stukje van het ondraaglijke verdriet en gaan we mee richting het graf, zodat wat niet te dragen lijkt, toch te dragen is.”

Volgens mij is dat waar het in het leven om draait; Dat we elkaar helpen dragen, waar het ondraaglijk lijkt.

Beijer Uitvaartzorg
De Hooge Hoek 4, Renswoude
Tel. 0318 574 424
[email protected]
www.uitvaartzorgsimonebeijer.nl